«زمان كه بگذرد آب روان بر سنگ خارا هم پيروز خواهد شد» هم‌پيمان شدن با همه آن چيزهايي كه همچون رود «نامعلوم، آرام و پايان‌ناپذير» هستند به يادمان مي‌آورد كه بنيامين از آرمان شكست‌خوردگان و ستمديدگان سخن گفته است. در تز ششم از تزهايي در باب فلسفه تاريخ (در كتاب روشنگري‌ها) او مي‌نويسد: «تنها آن مورخي مي‌تواند بارقه اميدي در گذشته بدمد، كه به قطع قانع شده باشد در صورت پيروزي دشمن، حتي در گذشتگان نيز از شر او ايمن نخواهند ماند. و اين دشمن تا كنون همواره پيروز بوده است.» تاريخ هرگز براي بنيامين (به عكس لوكاچ) نه صرفا «پيش‌شرط زمان حال»، بل صحنه يك اكنون هميشگي بود. پيكارهاي گذشته را بايد ادامه داد، اگر نه، نتيجه آن‌ها ديگر بار جز شكست نخواهد بود.