روايت اين كتاب از بياباني از احساس خالص مالويچ شروع مي‌شود و با گذر از توپياي كانستراكتيويسم، برنامه‌اي را دنبال مي‌كند كه هدفش تجربه‌پذير ساختن پديده خالص است: «نور و فضا»، جنبش دهه 1960 گروهي از هنرمندان كاليفرنياي جنوبي كه فهم متفاوتي از هنر را پيشنهاد مي‌كنند. هنر آن‌ها نه كمي، بلكه كيفي است و اين «كيفيت» احساس و ادراك مي‌شود. اين جرياني از هنر است كه در مقابل مفهوم (كانسپت)، ادراك (پرسپشن) را مي‌نشاند و با حساس ساختن حواس، به دنبال تجربه خود واقعيت است نه بازنمايي آن؛ اين هنر به چيزي فراتر از ماده دست مي‌يابد كه حتي شروع و پاياني هم ندارد. كتاب در فصل اول به بازگفت كانستراكتيويسم در مقام هنر ادراك مي‌پردازد و بينش بنيادكاوانه آن را رويكردي پديدارشناسانه (انديشيدن به ساختار پديده‌ها) برمي‌شمارد؛ و با تعريف پديدارشناسي به عنوان «رفتن به سراغ سرآغازهاي هر شناختي»، در فصل دوم برخي از مهم‌ترين هنرمندان معاصر را معرفي مي‌كند كه در ايران كم‌تر آشنا هستند. اين هنرمندان با فعاليت در طيف وسيعي از رسانه‌ها، شكل‌هاي بياني متعددي را تجربه كرده‌اند و توانسته‌اند ماهيت هنر را به چالش كشند.