اين تحقيق كه اساسا بر كار ميداني در تهران (و به خصوص شهر ري) و در موقعيت‌هاي مختلف‌ ترنا بازي، كبوتر، ورزش سنتي در زورخانه‌ها و غيره متكي است، قصد دارد نشان دهد كه آن‌چه غزل‌خواني را از آواز كلاسيك متمايز مي‌كند كمتر در ويژگي‌هاي فني موسيقايي نهفته است تا در نقش فرهنگي اجتماعي‌اي كه اين آواز در ميان اهل غزل (قشر فرهنگي‌اي كه اجرا كننده و مخاطب غزل خواني است) ايفا مي‌كند: نقشي كه خطوط اصلي آن نوعي فرهيختگي در محيط مردمي را به نمايش مي‌گذارد غزل‌خواني را، در محيط رسمي به آن كوچه باغي و بيات تهران مي‌گويند، نوعي آواز خواني مردمي بايد دانست كه ميان اقشار خاصي از جامعه شهري در پايتخت رواج دارد. اين آوازخواني، كه محيط رسمي از آن تصوير نادرستي اشاعه داده، در واقع امتداد آوازخواني كلاسيك در محيط مردمي است.