هاينريش بل انسان‌هاي اين دوران را به ما نشان مي‌دهد و ما با اينان به تجربياتي مي‌رسيم كه خود گوياي بسياري از مسايل اجتماعي‌اند، آنگاه كه باز هم نفس ارواح را احساس مي‌كنيم، آنگاه كه پرتو اندكي از عشق به سوي‌مان مي‌تابد و زماني كه از ويرانه‌هاي باور و اعتقاد بر مي‌خيزيم و شعله جاويدان را از خاموشي مي‌رهانيم. در داستان عشقي روشن و سردي شاهد سكوت نسلي هستيم كه به ميهن بازگشته اما خوب مي‌داند كه در اين جهان ميهني وجود ندارد.