نظريه‌پردازان مختلف از قرن نوزده تا پيش از شکل‌گيري عکاسي ديجيتال، درباره‌ي عکس‌ها و عکاسي به‌گونه‌اي مي‌انديشيدند که نمي‌شد تأکيد بر وجه رئاليستي و سنديت تاريخي‌ را به اين راحتي‌ها از آن‌ها زدود. بنيامين، کراکوئر، بازن، فلوسر، بارت، سانتاگ و ... عموما سعي در کنکاش عکس‌ها در مقام يکي از جلوه‌هايي از واقعيت داشتند که تا پيش از ظهور و اختراع عکاسي، چنين ابزار قابل استنادي وجود نداشته است. حتي فيلم آگرانديسمان ساخته‌ي ميکل‌آنجلو آنتونيوني نيز مسئله‌اش بر سر انکار حقيقت عکاسانه نيست، بلکه مسئله تراکم و تکثر حقيقت در ثبت و ضبط يک تصوير است. اما همه‌ي اين بحث‌ها با ورود عکاسي ديجيتال و توان فوري مخدوش کردن حقيقت، با چالش بزرگي روبرو شده‌اند که ديگر نه بحث واقعيت موجود در قاب، بلکه عدم وجود آن است! اينکه چه‌طور يک عکس از يک وضعيت، ديگر عکسي از آن وضعيت نيست، اغتشاشي در تصور ما از عکاسي به مثابه‌ي هنر ثبت واقعيت است. کتاب «عکاسي و فلسفه: مقالاتي در باب ماهيت تصوير عکاسي» مجموعه‌اي از مقاله‌هاي مهم دوران ماست که به عکاسي در دوران اخير مي‌پردازند؛ عکاسي در زمانه‌ي وفور دوربين‌هاي ديجيتال و دوربين‌هاي موبايل که مي‌توانند در لحظه ارتباط‌ تصويري که ثبت مي‌کنند را با آن‌چه ثبت کرده‌اند، قطع کنند و درعين‌حال در لحظه امکان تکثيرشدن دارند. عکاسي و فلسفه نوشته‌ي اسکات والدن، با نگريستن به اين هنر در اکنون در جريان قرن بيست‌ويکمي، سعي دارد از نو به رابطه‌ي همواره ناپايدار حقيقت و دروغ در عکاسي بپردازد. اين کتاب راهي‌ست براي بازشناسي و بازتعريف عکس و عکاسي و نسبتي که در دوران ديجيتال با ديگر هنرهاي تصويري پيدا کرده است.