تمايل به اجراي تئاتر به سبك و سياق فرنگي در ايران، اولين بار در دوران قاجار و در سفر شاه قاجار به اروپا و ديدار او از تئاتري در پاريس ايجاد شد. در واقع تئاتر بهانه‌اي بود براي دعوت از دختر فرانسوي زيبايي به نام فرانسواز كه دست اندركار تئاتر بود. حضور وي در دربار ناصري به دوستي و روابط صميمانه وي با شاهزاده افتخارالسلطنه، دختر فرهيخته شاه، انجاميد. داستان در لايه‌هايي از تاريخ و تخيل به گونه‌اي طنزآميز پيش مي‌رود... «اتابك، شما را نمي‌دانم ولي ما از تياتر خوشمان آمد. صنعت غريبي است. حاليه كه ما مكانش را داريم، هم سالني در دارالفنون، هم تكيه دولت، چرا به نمايش و تياتر به سبك و سياق فرنگي مبادرت نكنيم.»