به تو خواهم گفت: تو را دوست دارم. زماني كه همه زبان‌هاي باستاني عشق مرده باشند. و عاشقان چيزي نداشته باشند براي گفتن و انجام دادن. آن وقت هست كه كار من آغاز خواهد شد. براي جابه‌جا كردن سنگ‌هاي جهان. به تو خواهم گفت: تو را دوست دارم. زماني كه احساس كنم. واژگانم ارزش تو را دارند. و فاصله ميان چشمان تو و دفترهاي من از ميان مي‌رود. اين را خواهم گفت. زماني كه بتوانم كودكي‌ام را بيدار كنم. اسبانم را لشگريانم را. قايق‌هاي كاغذي‌ام را. و باز گردم بار ديگر. به لحظه‌هاي آبي‌رنگ با تو. در سواحل بيروت. كه چون ماهي ميان انگشتانم مي‌لرزيدي و به خواب مي‌رفتي. و من تو را در ملافه‌اي ساخته از ستارگان آسمان. مي‌پوشاندم.