در سال 1356 موزه هنرهاي معاصر تهران، تعدادي از شياء طلسمي‌ام را به قرض گرفت تا از آن‌ها براي تحقيق درباره منابع «مكتب سقاخانه» استفاده كنند. مكتب سقاخانه دهه‌اي پيش از آن مورد توجه عده‌اي از هنرمندان جوان قرار گرفته بود. اين هنرمندان آثار خو را با الهام از خط - نوشته و تصاوير عاميانه خلق مي‌كردند و توانسته بودند نظراتي را از داخل و خارج كشور به خود جلب كنند. اشياء طلسمي من هر چند براي اولين بار مطرح و به چاپ در مي‌آمد، اما سخني از چند و چون و موارد مصرف آن نشده بود. در آن زمان ايران گرماگرم «تجديدگرايي» بود و به اين گونه اشياء به ديده دون نگريسته مي‌شد و اغلب مردم آنها را «مشتي طلسم و جادو» خطاب مي‌كردند... از آن فرهنگ غني ديگر چيزي باقي نمانده است و آن دعانويسان و رمالان را مدت‌هاست كه جايگزين و جانشيني نيست، حال آن كه آثاري از اين قوم به يادگار مانده است... اين آثار نه تنها بخش مهمي ازهنرهاي تصويري ايران به حساب مي‌آيند، بلكه در پس خود آمال و آرزوهايي را نهفته دارند. چه بسيار مادراني كه به اميد بهبود فرزندانشان به اين آثار دل مي‌بستند و چه زناني كه از ترس از دست دادن شوهرانشان به اين اشياء متوسل مي‌شدند. چه بسيار عشاقي كه از قبل اين دست‌ساخته‌ها به سوي معشوق رفته و به وصال او مي‌رسيدند و چه مردان كه با اتكا بر آنها معاملات پرسودي را انجام مي‌دادند. كتاب حاضر تلاشي است براي دستيابي به فرهنگي كه از ميان رفته است.