براي خيلي‌ها سخن گفتن در حضور جمع، عذاب بزرگي است و يكي از ده ترس بزرگ واهي به شمار مي‌رود. مردم خيلي از آن مي‌ترسند و گاه بيش از مرگ از آن، وحشت دارند. بدين ترتيب، در يك مراسم سوگواري، در دل مي‌گويند اي كاش ما مرده بوديم به جاي اينكه مجبور باشيم در اين مراسم عزاداري، سخنراني كنيم. اما سخنراني هم مانند مرگ، پاي همه‌ي ما نوشته شده و بايد هر كس در موقعيتي، صحبت كند. خواه به ضرورت حرفه‌اي يا اجتماعي، گاه بايد صحبت كنيم. براي موفق شدن بايد آن را بلد باشيم. خلاصه، كسي را از اين آش كشك خاله، گريزي نيست...