کتاب «شهر هرچقدر بزرگ‌تر مي‌شود، اتاق من تنگ‌تر مي‌شود» از غياث المدهون، دفتر شعري است که در آن صداي تبعيد و غربت، به زباني نرم اما برنده، بر صفحه جاري مي‌شود. شاعر، مردي است فلسطيني‌تبار، در سوريه زاده، در سوئد زيسته؛ و همين جابه‌جايي‌هاي هويتي، روح شعرهايش را سرشار از بي‌قراري ساخته است. در اين مجموعه، شهر چونان هيولايي در حال رشد تصوير مي‌شود: هرچه گسترده‌تر مي‌شود، اتاق شاعر تنگ‌تر مي‌گردد؛ استعاره‌اي است از جهان مدرن که به ظاهر وسعت مي‌يابد، اما براي فردِ مهاجر، تبعيدي يا تنها، جز حصاري تنگ و تاريک بر جاي نمي‌گذارد. شعرهاي المدهون بر محور آوارگي، تنهايي، جنگ، عشق و جست‌وجوي خانه مي‌چرخند. اما اين جست‌وجو، نه در جغرافيايي بيروني، که در اعماق روحي بي‌قرار است. زبان او ترکيبي است از تصويرهاي صريح و تلخ، در کنار لحظاتي که به نرمي و لطافت شاعرانه پهلو مي‌زنند. اين کتاب را مي‌توان آينه‌اي دانست از سرنوشت نسلي که وطن را از دست داده و در عوض، با شهري روبه‌روست که هرچه بزرگ‌تر مي‌شود، کمتر جايي براي نفس‌کشيدن باقي مي‌گذارد. شعرهاي المدهون، مرثيه‌اي براي خانه‌هاي ازدست‌رفته و سرود کوچکي براي اميدي شکننده‌اند.