زمستان بي‌رحم، انسان را از درون تهي و تبديل به نيي هفت‌بند مي‌كند و غم‌ها و خاطرات و احساس پوچي را بي‌درنگ در او مي‌دمد. در تعجب‌ام كه اين مردم چگونه مي‌خندند و با شادي مثل پرنده‌ها روي نوك پنجه‌هايشان مي‌پرند؟ پيران اين‌جا مگر نمي‌ميرند؟ هر كدام‌شان خاطرات صد سال عمر را با نيرويي نشاط انگيز و بدون كوچك‌ترين ترسي به دوش مي‌كشند و ميان برف‌ها و جمعيت در حركت‌اند، اما تو، اي سرزمين شرقي مديترانه كه از كنار دريا تا اعماق دشت‌ها دامن گسترده‌اي، چرا نمي‌گذاري ساكنانت طعم پيري را بچشند؟...