سفر طولاني جوزف كمبل در دل دريايي از اساطير باستان، جست و جويي به يك اندازه معنوي و علمي بود. كمبل در جريان خوانده‌ها، نوشته‌ها، سفرهاي حيرت‌انگيز، و نيز ديدارهايش با بسياري از تاثيرگذارترين مردان و زنان قرن، در ميراث اساطيري دنياي ما شباهت‌هاي قابل‌توجهي كشف كرد و اين باور عميق دوران جواني‌اش تحكيم شد كه در دل طبيعت نوعي وحدت بنيادين وجود دارد. رويكرد تاريخي و تطبيقي كمبل به اسطوره‌شناسي، دين و ادبيات، به خلاف تاكيد پژوهشي متداول بر تفاوت‌هاي فرهنگي، شباهت‌ها را در كانون توجه خود قرار مي‌دهد. او بر اين عقيده بود كه مضمون‌هاي مشترك يا كهن‌الگوها در قصه‌ها و ايماژهاي قدسي به فراسوي تنوع‌ها يا تجليات فرهنگي راه مي‌برند. كمبل مي‌نويسد: «مي‌دانيد من كتاب‌هايم را براي دانشجويان و هنرمندان نوشتم، نه منتقدان و پژوهش‌گران. وقتي مي‌شنوم كارم چقدر براي اين‌ها هم مفيد بوده است، نمي‌توانم به شما بگويم چقدر از اين بابت خوشحالم. اين به معناي آن است كه مجموعه گسترده اسطوره‌هايي كه من شانس كار كردن روي آن‌ها را داشته‌ام، در يك نسل تازه نيز زنده خواهد ماند، مي‌دانيد اين كار هنرمند است كه به بازتفسير داستان‌هاي كهن بپردازد و آن‌ها را بار ديگر در شعر و نقاشي و فيلم زنده كند».