از روي زمين دود شيري رنگي بلند مي‌شود. از كنار خاكريزي كه تا بي‌انتها مي‌رود. تند مي‌گذرم. علي جلوي رويم مي‌دود غرق در خون است. فرياد مي‌زنم: ›علي وايستا... وايستا، علي» درجا مي‌ايستد و برمي‌گردد و با چشمان از هم دريده نگاهم مي‌كند. صورتش سرخ سرخ شده؛ رنگ خون. يك دفعه متوجه مي‌شوم كه صورتش به رنگ سرخ درنيامده، خون را در قالب صورت او ريخته‌اند و خون دلمه بسته. ناباورانه زير لب مي‌گويم: «علي!»