از اون همه آدم متعصب و افراطي كه هميشه داد و بيداد راه مي‌نداختن و عملا هيچ‌وقت كوچك‌ترين كاري نمي‌كردن، خودمو كنار كشيدم. از بحث‌هاي پرخشم و هياهوي كساني كه از كارگرها، جهودها، سياه‌ها، و خارجي‌ها نفرت داشتن. بعضي وقت‌ها جو سياسي كشور، بوي نفرت مي‌گرفت و بدتر از همه اونكه بعد از حدود دو سال، همه فهميده بودن كه در واقع هيچ‌كس راه‌حلي براي بحران نداره. هيچ‌كس! و اين موضوع قلب مردمو به درد آورده بود.