اين كتاب دانش‌نامه يا تاريخ سينماي عامه‌پسند ايتاليا نيست. هدف در اين‌جا بررسي ساز و كار صنعت سينماي ايتاليا به عنوان بزرگ‌ترين صنعت سينماي اروپا در طول بيش از سه دهه (تا اواسط دهه 1980) و رابطه توليدات اين صنعت با مشتريان، مخاطبانش، از طريق تاكيد بر يك ژانر خاص يعني فيلم‌هاي ترسناك ايتاليايي است و در اين ميان اگر ژانرهايي چون وسترن اسپاگتي و فيلم‌هاي تاريخي اساطيري مركز توجه قرار گرفته‌اند، رابطه تنگاتنگ همه جانبه (ساختاري روايي شمايل‌شناسي) شان با فيلم هاي ترسناك را بايد عامل اين امر دانست. اگر متن حاضر مخاطب احتمالي را هم چون نگارنده به تجديد نظر درباره مسائلي چون تقسيم بندي فيلم‌ها در عرصه‌هاي متضادي چون سرگرمي مبتذل و هنر متعالي وا دارد و او را به اين شناخت برساند كه مرز ميان اين دو پديده به وضوح و پررنگي كه او پيش از اين مي‌پنداشته، نيست در چارچوب محدود خود موفق بوده است.