زندگي را از سينما آموختيم و زندگي هم درست مثل گلن فورد تعقيب بزرگ از ما انتقام گرفت. نامه‌هاي فرانسوا تروفو نشان مي‌دهند چگونه چيزهايي كه مي‌گويد در برابر چيزهايي كه نمي‌گويد و ديده نمي‌شوند پيروز مي‌شود. همين است دقيقا. مي‌بيند. اين رنج‌هاي ماست كه زبان باز مي‌كند و مي‌گويد و مي‌گويد و مي‌گويد. اما اين زجرها انگار از دل سينماي صامت بيرون پريده‌اند. هستند و ادامه دارند، اما صدايي ندارند. شايد فرانسوا مرده باشد، شايد من زنده باشم. اما چه فرقي مي‌كند؟