ماندن با احساس تزلزل - يعني ادامه‌دادن با قلبي شكسته، با شكم گرسنه، با احساس درمانگي و ميل به انتقام - مسير بيداري حقيقي است. رها نكردن آن بلاتكليف، يادگرفتن قلق ريلكس بودن در ميان آشوب، و يادگيري نترسيدن، مسير معنوي است. سالك مبارز بودن يعني پيدا كردن قلق به دام انداختن خود، به دام انداختن مهربانانه و مشفقانه خود. ما هزاران بار خود را با ناخشنودي، تلخي و انزجار حق به جانب به دام مي‌اندازيم و خشك و سخت مي‌شويم. ما به هر طريقي خشك و سخت مي‌شويم، حتي با احساس تسكين يا الهام. هر روز مي‌توانيم به خشونت در جهان فكر كنيم. در سراسر جهان، همه مدام دشمن را هدف حمله قرار مي‌دهند و مدام درد تشديد مي شود. هر روز مي‌توانيم در اين‌باره بيانديشيم و از خود بپرسيم: آيا مي‌خواهم به خشونت موجود در جهان بيافزايم؟ هر روز، در هر لحظه‌اي كه اوضواع وخيم مي‌شود، مي‌توانيم از خودمان بپرسيم: آيا مي‌خواهم صلح را تمرين كنم يا جنگ؟