‌کتاب حاضر شرح جامعي است بر زيباشناسي هگل در پرتو ايدئاليسم فلسفي او. هنر در کنار دين و فلسفه يکي از اجزاي مقوّم فلسفه‌ي هگل و از مضامين محوري انديشه‌هاي اوست. بخش نخست اين کتاب مفاهيم بنيادي زيباشناسي هگل و خاستگاه‌هاي ايدئاليستي آن‌ها را شرح مي‌دهد، و بخش دوم مي‌پردازد به ايضاح آراي هگل درباره‌ي تکوين تاريخي هنرها در قالب تسلسل سه صورت جزئي سمبوليک، کلاسيک و رمانتيک. بخش سوم اختصاص دارد به معرفي نظام هنرهاي منفرد براساس ويژگي‌هايي که هگل براي هريک از آن‌ها برمي‌شمارد. تحول تاريخي هنرها در اين نظام بر مبناي گسترش نقش سوبژکتيويته در آن‌ها تبيين مي‌شود. مالند در شرح نظريه‌ي مناقشه‌برانگيز «پايان هنر» مي‌کوشد برداشت‌هاي سطحي از اين نظريه را نقد، و نسبت آن را با فلسفه‌ي روح هگل برجسته کند. به اين ترتيب، صورت‌هاي جزئي سه‌گانه‌ي هنر و هنرهاي منفرد در فرايندي ديالکتيکي مضمحل و به سطح مفهومي بالاتري مرتفع مي‌شوند. افزون بر اضمحلال ديالکتيکي هنرها، شرايط نامساعد تاريخي نيز مسبب زوال تدريجي آن‌هاست. نويسنده با بررسي موشکافانه‌ي زمينه و زمانه‌ي شکل‌گيري انديشه‌هاي زيباشناختي هگل، دلايل باور او به غروب امر روحاني و طلوع امر مادي در هنرها را تبيين، و علل افول آفرينش‌هاي بزرگ هنري را تحليل مي‌کند و درعين‌حال نشان مي‌دهد که اين افول مبيّن رسيدن به آستانه‌ي هنر مدرن است.