شاهنامه، كتاب اول ايران، به ما مي‌آموزد كه چگونه بايد زندگي كرد و چگونه بايد مرد. او مي‌تواند به ياري نسل سرگرداني كنوني بيايد و روح مغرور و ملتهب او را مايه تنبه و تسكين باشد. سرمشقي كه پهلوانان بزرگ شاهنامه به ما مي‌دهند آن است كه زندگي را دوست مي‌دارند بي‌آنكه از مرگ بترسند. از عمر بهره مي‌گيرند، بي‌آنكه بي‌اعتباري جهان را از ياد ببرند. كتاب حاضر آزمايشي است كه باب بحث درباره شاهنامه را از نظر تحليلي و تا حدي در دايره ادبيات تطبيقي مي‌گشايد. زيبايي و ابهت كلام فردوسي و بلندي فكر او، حد نهايي توانايي بشر را در سخن گفتن مي‌نمايد.