بدون اغراق مي‌توان گفت كه روابط بين روم و ايران باستان به اجبار متلاطم بود. در غرب، روم متصرفات اسكندر بزرگ را تسخير كرده ‌بود، در مقابل در شرق، ساسانيان مدعي بودند كه وارث امپراطوري هخامنشي هستند، امپراطوري كه به دست اسكندر بزرگ تسخير شده‌ بود. اين ”ارثيه” و مطالبه آن دليل جنگ بود، به‌طوري كه جدال و درگيري از قرن سوم تا هفتم ميلادي، سرتاسر روابط بين دو قدرت ادامه داشت. هر دو طرف تلاش‌هاي گوناگوني را براي به‌ حق دانستن نبردها و اهداف خود همراه مي‌ساختند. منابع تاريخي از ادعاي روم براي تسلط بر جهان و جاه‌طلبي شديد روم براي تبديل شدن به ضامن صلح و نظم در جهان سخن مي‌گويند. تعصب و غرض‌ورزي هميشگي روم نسبت به رسوم، ساختارهاي مذهبي، زبان و شيوه‌ حكومت قدرت شرقي نيز در منابع تاريخي بازتاب يافته‌ است.