تا وقتي كوچك هستيم خيلي چيزها براي‌مان دغدغه نيست و به سادگي از آنها عبور مي‌كنيم، انگار كه نه انگار! اما وقتي بزرگ مي‌شويم حتي كوچك‌ترين مسائل مي‌شود يك سوال و معما: از چه كسي بودنم، تا كجا بودنم! اين‌ها همه مي‌شود دل نگراني و دلواپسي براي ما تا بيابيم ريشه و اصل خويش را حتي به قيمت دل‌شكستن خود و شايد ديگران. خوبي اين پرسش و ابهام در آن است كه مي‌فهميم دنيا به سپيدي تصور ما نيست و درمي‌يابيم كه زندگي يكسره تار و سياه و مملو از آدم‌هاي منفعت‌طلب نيست: روي زمين سخت و گرفته و تاريك آسماني هست پر از اميد و نويد؛ آسماني روشن و مثال‌زدني از فرداها... فقط بايد منتظر فردا بود؛ تا ابرهاي امروز كنار برود.