من چيزي جز دوچرخه‌ام ندارم كه همين حلايش هم قراضه و كهنه است و بعدها هم اگر پولي دستم بيايد خرج خريدن زمين به دردبخوري مي‌شود كه اموراتمان با آن بگذرد. چاره‌اي نيست. نه شيوه زندگي كردنم دست خودم است نه شكل مردنم. حالا كه بزرگ شده‌‌ام. ديگر خيلي برايم مهم نيست زندگي‌ام چطور مي‌گذرد. آدم به همه چيز عادت مي‌كند. اما مردن غم‌انگيزتر است. چون آدم نمي‌خواهد بميرد وقتي بميرد ديگر مرده.