«غلامحسين نامي» يکي از پيشگامان هنر مدرن ايران و از نقاشان آوانگارد تاريخ نقاشي ايران است که با دقت پژوهشگرانه‌اي که همواره با خلاقيت شگرف او همراه بوده، مجموعه‌ي بزرگي نقاشي با استفاده از ترکيب مواد مختلف و رنگ‌ها در فرم‌هاي بديع به وجود آورده که همگي در عين نوگرايي مثال‌زدني‌شان متأثر از معماري و مجسمه‌سازي ايراني‌اند. نامي در چند دهه حضور مداوم در فرهنگ و هنر ايران علاوه بر نقاشي که عشق، زندگي و پيشه‌ي او بوده، کار تدريس و مديريت فرهنگي نيز انجام داده که مجموعه‌ي اين فعاليت‌ها موجب شده يادداشت‌ها و خاطرات او اسنادي قابل تامل از زيست فرهنگي شش دهه‌‌ي اخير ايران باشند. کتاب «روزگار نو: خاطرات غلامحسين نامي» مانند يک اتوبيوگرافي است که نويسنده گويي خودش برابر خودش نشسته و به پرسش‌هاي مختلفي از زندگي‌، فعاليت‌هاي هنري و فرهنگي‌، دوستان و اطرافيان‌ و بسياري از ابهامات در خصوص اتفاق‌ها و روابط خودش با ديگران و حتي زندگي‌هاي ديگراني که او در جريان‌شان بوده، پاسخ داده است. «روزگار نو» را هم‌چون دفتر تازه‌اي از تاريخ شفاهي هنر ايران مي‌توان در نظر آورد که با نثري شيرين و زنده، زندگي و تاريخ نقاشي را دربرگرفته که نامش در جرگه‌ي درخشان‌ترين نام‌هاي هنر نوي ايران قرار دارد.