انگيزه‌هاي متعالي در طبقه‌بندي‌هاي روان‌شناسانه‌اي چون خودبزرگ‌بيني، گم مي‌شوند و ماجراجويي در دنياي بي‌انتهاي انديشه‌ها و تخيلات، محدود به چهارچوب‌ها و طرح‌هاي آزمايشي مي‌شوند. اندک باقي‌مانده خيال‌پردازي و عشق در وجود افراد، خود را به شکل اشتياق به کمک به انسان‌هاي رنج‌ديده و با شرکت در برنامه‌هاي آموزشي براي روان‌درمانگران، آشکار مي‌کند. اما اگر «کمک کردن» از نداي درون ما سرچشمه مي‌گيرد، مطالعه زندگي افرادي چون مادر ترزا مي‌تواند به‌مراتب مکتب آموزنده‌تري نسبت‌به مباحث روان‌شناسي باشد که فاقد روح، زيبايي و لذت هستند. روان‌شناسي حتي از تجويز يک نسخه شفابخش براي پريشاني خود نيز عاجز است.