سرقت آثار هنري پيچيده است. حتي زماني كه سارقين مدرك جرمي از خود باقي مي‌گذارند، آن‌چه در انتهاي داستان مي‌ماند جاي خالي روي ديوار است. همه نقاشي‌هاي شگفت‌انگيز رايحه خاصي دارند كه آن‌ها را منحصر به ‌فرد مي‌كند... هنگامي كه نقاشي مذكور پرتره‌اي باشكوه باشد، رايحه و ماهيت منحصر به ‌فردش افزايش مي‌يابد. يكتايي تصوير با يكتايي شخصي كه نقاشي شده درهم مي‌آميزد و ژرف‌تر مي‌شود. آن زمان است كه خسارت سرقت دو چندان مي‌شود. مال‌باخته شايد پس گرفتن پرتره تقلا كند، اما به ‌راستي به ‌دنبال پس گرفتن چه چيزي است؟ نقاشي؟ يا حال و هواي پيشين خلق اثر؟