به اتفاق تذكره نويسان لقب اصلي او شمس‌الدين است و آن از بيت ذيل كه از قطعه‌اي در تاريخ وفات اوست برمي‌آمد: بسوي جنت اعلي روان شد فريد عهد شمس‌الدين محمد نويسنده مقدمه‌ي ديوان حافظ او را (شمس‌الملة‌والدين) ياد كرده و بديهي است كه لقب او همان شمس‌الدين بوده و «ملت» و «دنيا» زائد است.