باور راسخ بسياري از انديشمندان دوران مدرن اين بود كه مدرنيته بر زمين ويرانه دين پي‌ريزي شده است. در اين دوران، پارادايم غالب بر حوزه‌هاي گوناگوني چون فلسفه، جامعه‌شناسي، مردم‌شناسي، روان‌شناسي، روان‌كاوي و غيره نابودي گريزناپذير دين در سير تحول و دگرگوني انديشه بشري بود. اين پارادايم به ويژه از نيمه دوم سده بيستم با چالش جدي رشد و شكوفايي باورها، آداب و اعمال ديني در درون كشورهاي غربي رها شده از قيموميت كليسا روبرو شد.