جابري در اين كتاب از روش‌هاي نوين تحقيق علمي در حوضه علوم انساني و به ويژه علم تاريخ بهره گرفته است. اين امر كتاب او را حتي در طرح مباحث مرسوم و متدوال علوم قرآن از كتاب‌هاي ديگر متمايز كرده است. او در اين كتاب ميان دو رويكرد به قرآن يعني قرآن به عنوان يك كل يكپارچه و قرآن به عنوان مجموعه‌اي از گروه‌هاي آيات كه در طول زمان و همپاي تحولات و حوادث نازل شده‌اند، جمع كرده و با به كار گيري اين روش در مباحثي نظير نام قرآن، روحي، امي بودن پيامبر و نقش قصص، به نتايج تامل‌برانگيزي دست يافته است.