بين ديزاين و حقيقت رابطه‌اي هست. چرا که ديزاين‌هاي ما معناهاي جسم‌يافته هستند و فصل مشترک ما با جهان‌اند، پس بايد از حقيقتِ جهان با ما و از حقيقت ما با جهان بگويند. ديزاين بد يا از بينش يک ديزاينرِ بي‌صلاحيت حکايت مي‌کند يا از يک استراتژي فريب‌کارانه و استثمارگرانه در توليد نشان دارد. اگر ديزاين خوب حقيقت را مي‌گويد، ديزاين بد دروغ مي‌گويد؛ دروغي که معمولاً از هر روش ممکن، يا با به‌دست آوردنِ قدرت در ارتباط است يا با سوءاستفاده از آن.