دودیدا توی خانه تنها بود فکر می‌کرد چه میشد اگر همسایه‌ای داشتند، همسایه‌شان بچه‌ای هم سن او داشت و با هم بازی می‌کردند. دیگر هیچ وقت حوصله‌اش سر نمی‌رفت. حتی شب‌ها که می‌پرید روی ماه و تاب می‌خورد، به یک بچه همسایه فکر می‌کرد؛ به یک دوست.