«هنرمند» بايد صاحب «نگاه» باشد و همچنين مسلط به «زبان موثر» براي ارتباط با مخاطب، بخش عمده‌اي از اين نگاه از تجربه زيستي هنرمند ناشي مي‌شود ولي بخش ديگري از آن در سامانه‌اي مستقل، قابل تربيت و شكل‌گيري است. در هيمن راستا باشگاه فيلم‌نامه‌نويسان خانه سينما، طي دوره‌هاي پياپي از ظرفيت‌هاي صنفي و هنري اعضا و هنرمندان خانه سينما در جهت انتقال تجربه به جوانان سود جسته است، اما در سوي علمي و آكادميك، در يك دوره همكاري، مدرسه ملي سينماي ايران، ظرفيت‌هاي موثري را به جوانان و علاقمندان فيلم‌نامه‌نويسي، هديه كرد. مدرسه ملي سينماي ايران، در رويكردي به روز، با اتكا به پتانسيل ملي و بين‌المللي خود نشان داد كه در مسير آموزش سينما، رويكردي جامع و نافذ دارد و نگاه پوياي آكادميكش، بسيار فراتر از صرف اتكا به متون تاريخ گذشته و شيوه‌هاي فرسوده آموزشي است و اين غنيمتي ارزنده است. فقط مي‌ماند يك اميدواري كه اين شكل از همراهي و همكاري، تكرار شود، پذيرفته شود و تثبيت شود.