در آستانه‌ي قرن پانزدهم خورشيدي، دموکراسي به يکي از مهم‌ترين دشواره‌هاي ايرانيان بدل شده است. هرچند امروزه بيش از هر زمان سخن از دموکراسي به گوش مي‌رسد، با تناقضي بزرگ روبروييم؛ دموکراسي به ظاهر در کشورهاي پرشماري استقرار مي‌يابد اما محتوايش را از دست مي‌دهد. در اين لحظي تاريخي بايد به سرآغازها بازگشت و معناي حقيقي دموکراسي را بازيافت. آلن تورن، از معدود بازماندگان نسل طلايي جامعه‌شناسي، دموکراسي را برآيند سه اصل کانوني مي‌داند. نخست، "شهروندي" که به معناي پذيرش حاکميت مردم است. دوم، "محدود کردن قدرت سياسي" که با تعريف حقوق بنيادين ممکن مي‌شود و سوم "نمايندگي" به اين معنا که کارگزاران سياسي بايد نمايندي مطالبه‌هاي اجتماعي باشند. تورن بينشي را به خواننده مي‌دهد تا بتواند معناي دموکراسي و اهميت آن را در پيشبرد توسعه درک کند و در مقام کنشگر اجتماعي، راهبردهايي را براي ايجاد و تعميق دموکراسي در پيش گيرد.