يكي از گنجينه‌هاي گرانبهاي ادب فارسي، منظومه‌هاي غنايي است. به گونه‌اي كه شايد بتوان گفت كه هيچ شاخه‌اي از اشعار روايي و داستان فارسي، جذاب‌تر و پر كشش‌تر از قصه‌هاي عشقي و منظومه‌هاي عاشقانه نيست. يكي از اين منظومه‌هاي عاشقانه، منظومه دلكش و پريوش است. اين منظومه سروده ميرزا عبدالوهاب ايران‌پور متخلص به گلشن است كه تنها دست‌نوشته باقي‌مانده از آن، نسخه‌اي است كه به خط سراينده كتابت گرديده است. درون‌مايه اصلي اين داستان عشق شاهزاده كابلستان (دلكش) به شاهزاده چين (پريوش) است كه با ديدن تصوير پريوش، دلباخته او مي‌شود. در خلال اين داستان، عشق شاهزاده فيروز نيز گنجانده شده است. قدرت توصيف سراينده، توصيف صحنه‌هاي رزم و بزم، وصف زيبايي دلكش و پريوش، آميختگي رزم و بزم و آرايه‌هاي ادبي به كار رفته در اثناي اين اثر، در خور توجه و تامل است.