بدون چرب زباني کجا خواهيم بود؟ هابز آن را وظيفه اي شرافتمندانه مي دانست و مرديت آن را «بهترين هنرها» ناميد. اسکندر مقدوني آن را به عنوان سياست امپراتوري‌اش به کار برد. سزار و کلئوپاترا در آن استاد بودند. و ناپلئون آن را مانند آب نبات بلعيد. اما چرب زباني دشمنان تاثيرگذاري هم دارد. سيسرو چاپلوسي را «کنيز شرارت» ناميد و تاسيتوس آن را با سم مقايسه کرد. ويليس گات رگير در کتابي که به همان اندازه که سرگرم‌کننده است، چاپلوسي را عنصري قابل اشتعال مانند اکسيژن مي‌داند. رگير خوانندگان را با صدها نمونه تاريخي برگرفته از بالاترين محافل اجتماعي در سياست، داستان هاي عاشقانه و مذهب، از دادگاه‌هاي بيزانس و چين گرفته تا پاريس، رم، و واشنگتن دي سي، آشنا مي‌کند. کتاب در ستايش چرب زباني رگير با گام‌هاي سبک حرکت مي‌کند و هرازگاهي براي تماشاي منظره مکث مي‌کند. چرب زبانان جاه طلب حتي به دنبال چاپلوسي از خدا هستند، عملي که رگير با ترس رفتار مي کند. در ستايش چرب زباني کتابي است براي کساني که تاريخ، تاکتيک‌ها و لذت‌هاي چرب زباني و حتي هيجان خطر را درک مي‌کنند.