نويسنده نخستين انساني است كه نقشه اين جهان را مي‌كشد و به تك تك اشياء طبيعي در آن نامي مي‌دهد. آن ميوه‌هاي حبه‌اي خوردني‌اند. آن موجود خال‌خالي را كه از برابر من فرار كرد مي‌توان رام كرد. اسم درياچه ميان آن درختان درياچه اپال خواهد بود. آن مه كوه است، و آن كوه بايد فتح شود. استاد هنرمند از شيبي بي‌كوره راه بالا مي‌رود، و در آن بالا، بر ستيغي بادگير، مي‌پنداريد چه كسي را مي‌بيند؟ خواننده از نفس افتاده و خوشحال را، و آنجا بدون مقدمه يكديگر را در آغوش مي‌كشند و اگر كتاب جاودانه باقي بماند،‌آن‌ها هم جاودانه باهم پيوند خواهند داشت.