دکتر شريعتي درباره‌ي روحانيت گاهي به مهر و گاهي به کين، بسيار سخن گفته است. اين سخنان دکتر، از خودِ عنوانِ «روحانيت» که دکتر آن را نمي‌پسنديد و تعبير «عالمان ديني» را ترجيح مي‌داد، شروع مي‌شود تا ساختار علمي حوزه‌هاي علميه و نقش عالمان ديني در جريان‌هاي سياسي قرون اخير ايران. شناخت دکتر از روحانيت گسترده و عميق است. موقعيت خانوادگي و حشر و نشر مستمر با عالمان زمانه موجب شده است که او به نقاط قوت و ضعف و نيز به زواياي صنفي جامعه‌ي روحانيت وقوف داشته باشد. ولي در مجموع ديدگاه دکتر نسبت به روحانيت مشفقانه و اصلاح‌گرانه است و شائبه‌ي حب و بغض‌هاي معمول روشنفکران را ندارد. اينکه روشنفکري درگير با زمانه، با مشغله‌هاي فراوان، بنشيند و درباره‌ي ساختار نظام درسي حوزه بنويسد نشان دل‌مشغولي و حاکي از اميد و خوشبيني اوست، که نشانه‌هايي از آن را در اين کتاب مي‌بينم. اين کتاب در واقع صورت گردآورده‌شده‌ي تعدادي از مقالات و جزوه‌هاي دکتر درباره‌ي روحانيت است و اول بار به وسيله‌ي انتشارات سپيده‌باوران به اين صورت تدوين شده است.