آدم‌هاي اين رمان، نه سياه‌اند نه سفيد، و همين مطلق‌نبودن خوبي و بدي، باعث خلق عنصر والاي غافل‌گيري در اثر شده، عبارت حكيمانه‌اي مي‌گويد: «از همراهي، مهر پديد مي‌آيد و از مهر، رنج، چون اين رنج را كه از مهر برمي‌تابد، نوشيدي، چونان كرگدن ـتنهاـ سفر كن.» اين كتاب داستان همين رنج است، رنجي كه از عشق برمي‌آيد، اما شخصيت‌هاي آن براي رهايي از اين رنج، تنهايي را برنمي‌گزينند، آن‌ها به دل اجتماع قدم مي‌گذارند و ما را با بيم و اميدهاشان همراه مي‌كنند.