تنهايي دون‌مايه‌اي است كه بسياري از شعرهاي گلوك، هر يك به شكل و شيوه‌اي، نقشش را بر خود دارند. دچار بودن به انزوا و جدا افتادگي از ديگري كه، هرچند بر زندگي شاعر نيز حاكم است، محصول شرايط خاص زندگي او و برآمده از احساسي شخصي نيست، بلكه نوعي از تنهايي است كه در حيات انساني جريان دارد.