«خنده در تاريكي» حرف‌هاي زيادي براي گفتن دارد، اما شايد بتوان در صدر همه آن‌ها از داستان بي‌خردي انسان ناسپاس، پشت پا زدن به داشته‌هاي بي‌حد و حساب و سقوط اخلاق و معنويت فردي و اجتماعي سخن گفت. زبان چندلايه، پراستعاره و عميق ناباكوف در اين كتاب داستان جاودانه‌اي را خلق مي‌كند كه مخاطبين و خوانندگانش متعلق به دوره و زمان به خصوصي نيستند، داستاني كه هميشه خواندني، تازه و گيراست...