اگر درباره تصورات افراد از خدا اندكي تامل كنيم معلوم مي‌شود آنان، ‌بنا بر ويژگي‌هاي شخصيتي و موقعيتي خود، اسنادهايي به خدا مي‌دهند كه از لحاظ جهت‌گيري باهم فرق مي‌كنند. مثال گوياي اين مورد را مي‌توان در اديان و مذاهب ديد؛ كاملا روشن است اسنادهاي كساني كه پيرو مذهب باطني‌اند با اسنادهاي كساني كه جهت‌گيري ظاهري دارند متفاوت است. گونه‌گوني اين اسنادها در خصوص شخصيت‌هاي آثار عطار هم به وضوح ديده مي‌شود: اسنادي كه ديوانه يا روستايي به خدا مي‌دهد متفاوت است با اسنادي كه كه عارف به خدا مي‌دهد. از منظر ديوانگان نمي‌توان گفت خدا، خدايي است توصيف‌ناپذير و خارج از محدوده ذهن و تصورات بشري. چون در تلقي اينان خدا، به قول كي‌ير كگور، ديگر آن وجود متافيزيكي و نا متشخص نيست كه يكسره نامحسوس باشد، بلكه خدايي است عيني و وجودي كه در زندگي انسان‌ها حضور محسوس دارد، و گاه چنان است كه گويي علاقه او به امور بندگان مايه دردسر مي‌شود.