نوال السعداوی (2021-1931م)، پزشک، فعال برابریِ حقوق زنان و نویسنده ، بیش از پنجاه اثر در کارنامه ی ادبی پربارش ثبت و کتاب‌هایش به بیش از 30 زبان ترجمه شده است. در سال 2020، مجله تایم او را به عنوان یکی از 100 زن سال معرفی کرد. از جمله آثارش می‌توان «زن جایی در بهشت ندارد»، «زن و چالش روانی»، «چهره‌ی عریان زن عرب»، «زن ، دین و اخلاق» ، «نزاعی نو در باب مسأله زن»، «سقوط امام»، «عشق درهنگامه‌ی نفت» ، «زنی در نقطه ی صفر»، « دو زن در یک زن»، «غایب»، «دختری به نام سعاد»، « خاطرات یک زن پزشک»، «همه سرگشته ایم» و... را نام برد. برخی از منتقدان به او سیمون دوبووار جهان عرب لقب داده اند و بعضی دیگر او را زنی وحشی و خطرناک خوانده‌اند. نوال در دفاع از خود پاسخ داده است: «من حقیقت را می‌گویم و حقیقت وحشی و خطرناک است.» وقتی به او پیشنهاد شد که لحن انتقادهایش را ملایم‌تر کند، از موضع خود عقب‌نشینی نکرد و گفت: «نه. من باید صریح تروتهاجمی‌تر باشم ، چون جهان دارد پرخاشگرترمی‌شود و ما به مردمسی نیاز داریم تا با صدای بلند علیه بی‌عدالتی صحبت کنند.» السعداوی، صاحب قلمی که نداشتن «اتاقی از آن خود» سدی بر سر راه نوشتنش نشد بلکه با یک مداد ابرو و کاغذ توالت توانست صدها صفحه در زندان زنان بنویسد. زنی که مُسری بود، نه مصری! می‌خواست شجاعت فریاد زدن علیه ظلم و نابرابری را به دهان‌های بسته سرایت دهد.