نوال السعداوي (2021-1931م)، پزشک، فعال برابريِ حقوق زنان و نويسنده ، بيش از پنجاه اثر در کارنامه ي ادبي پربارش ثبت و کتاب‌هايش به بيش از 30 زبان ترجمه شده است. در سال 2020، مجله تايم او را به عنوان يکي از 100 زن سال معرفي کرد. از جمله آثارش مي‌توان «زن جايي در بهشت ندارد»، «زن و چالش رواني»، «چهره‌ي عريان زن عرب»، «زن ، دين و اخلاق» ، «نزاعي نو در باب مسأله زن»، «سقوط امام»، «عشق درهنگامه‌ي نفت» ، «زني در نقطه ي صفر»، « دو زن در يک زن»، «غايب»، «دختري به نام سعاد»، « خاطرات يک زن پزشک»، «همه سرگشته ايم» و... را نام برد. برخي از منتقدان به او سيمون دوبووار جهان عرب لقب داده اند و بعضي ديگر او را زني وحشي و خطرناک خوانده‌اند. نوال در دفاع از خود پاسخ داده است: «من حقيقت را مي‌گويم و حقيقت وحشي و خطرناک است.» وقتي به او پيشنهاد شد که لحن انتقادهايش را ملايم‌تر کند، از موضع خود عقب‌نشيني نکرد و گفت: «نه. من بايد صريح تروتهاجمي‌تر باشم ، چون جهان دارد پرخاشگرترمي‌شود و ما به مردمسي نياز داريم تا با صداي بلند عليه بي‌عدالتي صحبت کنند.» السعداوي، صاحب قلمي که نداشتن «اتاقي از آن خود» سدي بر سر راه نوشتنش نشد بلکه با يک مداد ابرو و کاغذ توالت توانست صدها صفحه در زندان زنان بنويسد. زني که مُسري بود، نه مصري! مي‌خواست شجاعت فرياد زدن عليه ظلم و نابرابري را به دهان‌هاي بسته سرايت دهد.