«بين‌القصرين» نخستين رمان از سه گانه نجيب محفوظ، همچون دو ديگر آن «قصر‌الشوق» و «سكريه» نام محله‌اي در قاهره است. نويسنده در اين سه رمان، دگرگوني‌هاي سياسي، اجتماعي، فكري و فرهنگي را در مصر، به شيوه واقع‌گرايي نمادين، در سه نسل از يك خانواده پي مي‌گيرد كه تصويري از بيشتر كشورهاي جهان سوم و از جمله ايران به روشني در آن‌ها ديده مي‌شود.