برنتانو در اين اثر تلاش مي‌کند تا شکاف ميان عقل نظري و عقل عملي را، که در اجراي قواعد اخلاقي منتهي به حقوق عمومي انسان پديدار مي‌شوند، به ميانجي معياري فراگير از ميان بردارد. اين معيار، اخلاقيت شناخت، يعني دخيل بودن خوب و بد در درستي و نادرستي است. در قلمرو اخلاق، احکام بديهي‌اي وجود دارند که معيار منطقي درستي نيز هستند. بر بنياد اين معيار بي‌واسطه، آگاهي ما واجد دقيقه‌اي است که مي‌توانيم به‌ نحو معناداري از درستي احساس، درستي ترجيح، و درستي اراده، و هنجارهاي الزام‌آور حقوقي سخن بگوييم. اگرچه اهميت رساله برنتانو در اين است که آغاز و انجام آن بحث از جامعه و روابط انساني است اما در نهايت، اين رساله به کار کسي مي‌آيد که انديشه‌هايي که در آن بيان شده‌اند را خود شخصا يک بار تجربه کرده باشد.