اکنون زمان آن است که به معماري ايران نه فقط به منزل? آثار تاريخي باستان بلکه به آثار فکري که روح زنده پايدار در آنها است نگاه کرد. بيننده‌اي که داراي بينش ژرف باشد خواستار بهره‌جويي معنوي از معماري است و مي‌خواهد خود را در آن «زنده» بيابد و گذشته‌ها و فرهنگش و نيز آينده و آرزوهايش را در آن منعکس ببيند. معماري ايران نيز قسمتي از شناسنام? مردم اين سرزمين از دورترين ازمن? تاريخ است، ويژگي طبيعت و اقليم ايران، آداب و رسوم و مراسم مذهبي، روحيه و انديش? مردم آن نه‌تنها در بناهاي بزرگ بلکه در ساختمان‌هاي کوچک هم اين انعکاس را مي‌توان دريافت. معماري ايران چون ادبيات چندهزار ساله‌اش الفت‌جويي و ديگرپذيري و احترام به ديگران را به نمايش مي‌گذارد و همچون بسياري ديگر از نمودهاي فرهنگي‌اش طي تاريخ خود از پيوستگي ويژه‌اي برخوردار بوده است. در اين کتاب خواهيم ديد که ارتباط معماري و هنر ايران با شعر و عرفان، هندسه، رياضي و نجوم امري تصادفي نبوده است، معماري ايران مانند هنر و ادبيات آن از سنگيني گريزان و در جست‌وجوي رشد و کمال بوده است. هدف اين است که نشانه‌هاي زندگي گذشته را در پيش پاي پديده‌هاي جديد قرباني نکنيم و ريشه‌هايمان را به باد ندهيم. در ضمن «مدرن» شدن نيز بايد ادامه منطقي ارزش‌هايمان باشد.