در طول هزاران سال زن جايگاهي بي‌ثبات در تاريخ داشته است. از زمان حوا تا ملکه سبا، از دوران بروندا تا ژاندارک و از کريستين دو پيزان تا کلت، در تمامي عرصه‌هاي خلاقيت‌هاي ادبي و هنري، انديشه فلسفي، علوم يا فعاليت‌هاي سياسي کمتر زني توانسته است در طول قرن‌ها به اوج شهرت دست يابد. در جهان تعداد زنان با مردان تقريبا مساوي است و گاهي هم کمي بيشتر. يا وجود اين عزت و شهرت تقريبا هميشه در تيول مردان بوده است. ژان رستان در کتابش انسان مي نويسد:"ماده ديگر کاملا ماده نيست و نر هم کاملا نر نيست، فقط ماده بيشتر خاصيت زنانگي دارد و نر بيشتر ماهيت مردانگي." مع هذا، واقعيت زن بودن سبب محدوديت حقوق و آزادي‌هايي شده است که به بازي گرفته شد. در سال 1862 آبراهام لينکن در دومين پيام سالانه خود به کنگره آمريکا تاکيد کرد که "ما اعطاي آزادي به بردگان آزادي انسان‌هاي آزاد را تضمين کرده‌ايم." پيروزي آزادي و شناخت و احترام به حقوق افراد، هيچ يک بدون دردسر نيست: غلبه بر استبداد همواره مبارزه را مي‌طلبد. انقلاب‌هاي جهان به بهاي جان انسان‌هاي بي‌شماري تمام شده است که براي دست يازي به آزادي به پا خواسته‌اند. در اين ميان مردهاي جامعه با کمک و پشتيباني زنان مبارزه کرده‌اند...