خواجه شمس الدين محمد بن بهاءالدّين حافظ شيرازي (حدود 727– 792هجري قمري برابر با 706– 769هجري شمسي)، معروف به لسان‌الغيب و ترجمان الاسرار، شاعر بزرگ سده‌ي هشتم ايران (برابر قرن چهاردهم ميلادي) و يکي از سخنوران نامي جهان است. بيش تر شعرهاي او غزل هستند که به غزليات حافظ شهرت دارند. گرايش حافظ به شيوه‌ي سخن‌پردازي خواجوي کرماني و شباهت شيوه‌ي سخنش با او مشهور است. او از مهم‌ترين تأثيرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته مي‌شود. در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌هاي اروپايي ترجمه شد و نام او به گونه‌اي به محافل ادبي جهان غرب نيز راه يافت. کتاب حافظ به گفته حافظ، يک شناخت منطقي بخشي از يادداشت نويسنده است که مي‌تواند فهم ابيات حافظ را براي علاقه‌مندان زيبا‌تر کند. نويسنده خود درباره تاليف اين اثر مي‌گويد:« يک سال پيش، به پيشنهاد تني چند از دوستان صاحبدل و صاحب نظر، به عهده گرفتم که کتابي فشرده و قابل استفاده براي همه و همراه با واقع نگري درباره حافظ بنويسيم. پيش از آن در (درس حافظ) تمام غزل‌هاي حفظ را به زباني ساده درس داده، و با چهار مقدمه کليدي يک زير ساخت ذهني براي فهم کلام حافظ فراهم کرده بودم. اما درس حافظ با حجمي بيش از هزارو سيصد صفحه، بيشتر به صورت يک مرجع، مي‌توانست در کنار دست دانشجويان و مدرسان ديوان حافظ قرار گيرد و همه دوستداران حافظ فرصت خواندن تمام آن را نداشت.