اصطلاح حافظه‌ي کاذب، که مفهومي نو و ناآزموده است، معمولاً درباره‌ي بزرگ‌سالاني استفاده مي‌شود که گويا خاطراتي را درباره‌ي سوءاستفاده‌ي جنسي در دوره‌ي کودکي خود به‌ياد آورده‌اند که قبلاً در خودآگاه آنان ناشناخته بوده است. گفته مي‌شود اين بزرگ‌سالان، که عمدتاً زناني در دهه‌ي بيست‌سالگي خويش‌اند، غالباً تحت درمان‌هايي از قبيل هيپنوتيزم بوده‌اند. حاميان اين دو اصطلاح معتقدند که اين خاطرات بازيافته صحت ندارند و در اغلب اوقات، در جريان درمان به مدعيان القا شده‌اند. درحالي‌که مخالفان بر آن‌اند که امکان بازيافتن خاطرات واقعي وجود دارد و حافظه‌ي بازيافته در بسياري موارد صحت دارد. اين رساله به‌درستي بازنمايانگر و بيانگر تمامي اين نگرش‌هاي متضاد است و مي‌کوشد تمامي جوانب اين پديده‌ي رواني را با بازگشت به متن فرويدي بررسي کند. اين رساله سويه‌اي از فرويد را برگرفته که در گفتمان روان‌کاوانه با کفتار کلينيکي مشهور است.