«براي اين كه از جزيره‌تان بيرون برويد، اول بايد از آب بگذريد و خيلي‌ها هستند كه اين كار را نمي‌كنند يا نمي‌خواهند كه بكنند. اگر توي جزيره باشيد، احساس تك‌افتادگي مي‌كنيد و حس مي‌كنيد با مردمي كه ساكن خاك اصلي هستند متفاوتيد، حتي اگر فقط چند مايل از خاك اصلي فاصله داشته باشيد و بتوانيد آن را ببينيد.» آليستر مك‌لاود در جزيره كيپ برتون كانادا بزرگ شد، جايي كه نياكان اسكاتلندي‌اش قرن‌ها پيش آن‌جا ساكن شدند و بيشتر داستان‌هايش در همان‌جا مي‌گذرد. مك‌لاود براي تامين هزينه تحصيلاتش، هيزم‌شكني و معدن‌كاري و ماهيگيري كرده، مشاغلي كه در داستان‌هايش به آن‌ها پرداخته است، داستان‌هايي تكان‌دهنده، با غناي عاطفي و زباني، با درون‌مايه خانواده و ارتباط بين نسل‌ها، كه، به گفته مايكل انداتيه (نويسنده رمان بيمار انگليسي)، «هم‌بومي و هم‌جهاني»‌اند.