شکسپیر در بسیاری از نمایش‌نامه‌های خود این پرسش را مطرح می‌کند که چرا مردمان مجذوب زورگویی می‌شوند که آشکارا برای حکومت کردن مناسب نیست، کسی که تابع تصمیمات خودسرانه‌ی خویش است، به حقیقت اعتنا ندارد یا چشم بر آن می‌بندد؟ چرا در شرایط خاصی، دروغگویی، ابتذال یا بی‌رحمی رذایلی مهلک به‌شمار نمی‌آیند، بلکه افسونگر جلوه می‌کنند و هوادارانی پرشور می‌یابند؟ چرا مردمانی که اغلب صاحب عزت‌نفس و غرورند، به بی‌شرمی مطلق عوام فریب جباری تن می‌دهند که بی‌پروا هرچه می‌خواهد می گوید و هر کار می‌خواهد می‌کند؟ شکسپیر بارها بهای فاجعه‌بار چنین تن‌دادنی را به تصویر کشیده است: فساد اخلاقی، اتلاف گسترده‌ی منابع، از دست رفتن جان‌ها؛ و نشان داده که برای بازگرداندن درجه‌ای از سلامتی به ملتی آسیب‌دیده، چه اقدامات قهرمانانه، دردناک و حادی لازم است. او در نمایش‌نامه‌هایش می‌پرسد آیا راهی هست که لغزش به سوی حاکمیت خودکامه، پیش از آن که دیر شود، متوقف گردد؟ آیا هیچ ابزاری موثری هست که از آن فاجعه‌ی اجتماعی، که جباریت به‌حتم به بار می‌آورد، جلوگیری شود؟ قدرت یافتن بیش از پیش عوام‌فریبان در سراسر جهان، از ایالات متحده تا اروپا، استیون گرین‌بلت را بر آن داشته تا با بازخوانی دقیق نمایش‌نامه‌ی شکسپیر پاسخی برای این پرسش‌ها بیابد.