همچون آفتابي كه سپيده‌دمان آرام آرام بر فراز سر اوج مي‌گيرد و در هرم آتش نوراني خود فرو مي‌پاشد، آثار جان كاساوتيس، چونان همين آفتاب، همچنان كه در گذر زمان از ما فاصله مي‌گيرند و دور مي‌شوند، به همان اندازه گرماي بي‌بديل‌شان حياتي‌تر و فروزنده‌تر ظاهر مي‌شود. در زمانه‌اي كه قالب صنعتي، بي‌وقفه تمام سينماهاي جهان را يك به يك زير گام‌هاي خود مي‌بيند، بيش از هميشه به جان كاساوتيس نيازمنديم، كاساوتيسي كه نماد ذهنيت مبتني بر استقلال‌گرايي، آزادي در فرم و اومانيسم عاطفي است.